Darczyńcy

Julian Godlewski (1903-1982)

Urodzony we Lwowie, doktor prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza. Po wojnie zamieszkał w Szwajcarii, gdzie jako wybitny ekspert prawa przemysłowego zajmował wysokie stanowisko w koncernie stalowym Thyssena. Zgromadził kapitał, który umożliwił mu kupowanie zabytków sztuki polskiej rozsianych po całym świecie. Nabytki trafiały do muzeów w kraju (Wawel, Muzeum Wojska Polskiego w Poznaniu, Muzeum Narodowe w Warszawie, Zamek Królewski) i do wskrzeszonego dzięki jego staraniom Muzeum Polskiego w Rapperswilu. Dzięki niemu kolekcja rapperswilska wzbogaciła się o oleje Józefa Brandta, Józefa Chełmońskiego, Alfreda Wierusz – Kowalskiego, Iwana Trusza, akwarele Juliana Fałata, pastele Leona Wyczółkowskiego, prace Jerzego Kossaka, Artura Nikutowskiego, Jacka Malczewskiego, Józefa Czapskiego czy Piotra Michałowskiego. Bardzo ważny jest także jego wkład w ugruntowanie podstaw materialnych Muzeum. Współzałożyciel Fundacji Kulturalnej Libertas.

Iza Poznańska de Landsberger (1901–1978)

Iza Poznańska de Landsberger (1901–1978), jedna z córek Sary i Maurycego Poznańskich, urodzona w rodzinie zamożnych łódzkich fabrykantów. Dziadkami byli: Izrael Kalmanowicz Poznański i Markus Silberstein. Na mocy jej testamentu zostało w 1983 roku przekazanych do zbiorów muzealnych piętnaście obrazów i rysunków, jedna rzeźba, gobelin z przedstawieniem historii rodziny Silbersteinów, oraz cztery przedmioty rzemiosła artystycznego związane z judaistycznym kultem religijnym. W sali sztuki polskiej XIX i początku XX wieku w zamku rapperswilskim prezentowane są m.in. popiersie Sary Silberstein Poznańskiej, wykonane przez Henryka Glicensteina w białym marmurze w 1898 roku, gobelin z sześcioma scenami z historii rodziny Silbesteinów, pięć akwarel Juliana Ceglińskiego z widokami Kazimierza oprawionych we wspólną ramę, a także obrazy Ludwika Gędłka, Józefa Brandta oraz Józefa Chełmońskiego, m.in. niewielki obraz do niedawna znany jako Patrol powstańczy.

Artur hr. Tarnowski

Herbu Leliwa (ur. 3 marca 1903 w Pałacu Tarnowskich w Tarnobrzegu, zm. 19 grudnia 1984 w Montrealu) – polski ziemianin, rolnik, działacz społeczny, polityk, poseł na Sejm w II RP. W czasie wojny został zmuszony do opuszczenia rodzinnego Dzikowa. Wraz z rodzina osiedlił się w Montrealu, w Kanadzie. W 1978 roku hr. Artur Tarnowski podarował Muzeum zbiór miniatur dzikowskich. Jest to jedna z najbardziej interesujących kolekcji miniatur polskich, na którą składają się głównie dzieła dwojga polskich miniaturzystów Wincentego Lesseura i jego uczennicy Walerii Tarnowskiej.

Jan Nowak-Jeziorański

Zdzisław Antoni Jeziorański (ur. 2 października 1914 w Berlinie, zm. 20 stycznia 2005 w Warszawie) pseudonim „Janek” lub „Jan Zych”  – polski polityk, politolog, dziennikarz i żołnierz AK, kurier działacz społeczny, emisariusz Komendy AK i Rządu RP w Londynie. Pracował dla Sekcji Polskiej BBC. Pod koniec 1951 roku podjął się kierowania polską sekcją Rozgłośni  Radia Wolna Europa.

Jeden z bibliotecznych pokoi poświęcony jest „Kurierowi z Warszawy” – Janowi Nowakowi-Jeziorańskiemu. Podarował Muzeum Polskiemu liczne osobiste pamiątki, w tym listy, które otrzymywał jako dyrektor Radia Wolna Europa oraz wiele cennych dokumentów z czasów wojny. Janowi Nowakowi-Jeziorańskiemu Muzeum zawdzięcza również część swoich bogatych zbiorów kartograficznych.

Roman Umiastowski ps. „Bolesław Żarnowiecki”

(ur. 29 stycznia 1893 w Warszawie, zm. 29 grudnia 1982 w Londynie) – historyk wojskowości, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Licząca ponad 500 egzemplarzy kolekcja dawnych rycin, obejmująca w przeważającej większości polonika powstałe w XVII, XVIII i XIX wieku –  głównie pejzaże architektoniczne przedstawiające ogólne widoki miast polskich lub ich fragmenty oraz portrety królów Polski, polskich magnatów, generałów i bohaterów narodowych. Umiastowski był także głównym donatorem zbioru kartograficznego i starodruków.

Adam Heymowski, herbu Samson

Urodzony w 1926 roku w Poznaniu, zmarł w Sztokholmie w 1995 roku. Polski heraldyk, historyk, bibliotekarz i socjolog. Wieloletni dyrektor Królewskiej Biblioteki w Sztokholmie. Autor wielu naukowych publikacji oraz projektów herbów. Muzeum zawdzięcza mu min. zbiór rycin z okresu Powstania Listopadowego, zawierający portrety uczestników powstania z litografowanym facsimile podpisu pod wizerunkiem.

Romerowie z Cytownian

Z inicjatywy Andrzeja Romera powstał w Muzeum Polskim – dla Romerów i wszystkich kresowian, którzy zostali oderwani od swoich korzeni  – tzw. 'Salonik Romerów z Cytowian’. Oprócz księgozbioru, pamiątek i albumów rodzinnych, prezentowane są obrazy Zofii Dembowskiej-Romerowej.

Zofia Romer (1885-1972)

Zofia Romer (ur. 16 lutego 1885 w Dorpacie, zm. 23 sierpnia 1972 w Montrealu) – malarka pochodzenia polskiego. W roku 1911 poślubiła Eugeniusza Romera (1871–1943), właściciela uzdrowiska w Cytowianach na Litwie. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach muzeów litewskich oraz w Muzeum Narodowym w Warszawie. Portrety z okresu pobytu w Kanadzie znajdują się w wielu zbiorach prywatnych. W roku 1993 odbyła się wystawa jej prac w salach warszawskiej Królikarni.

Andrzej Romer (1921-2018)

Andrzej Romer, najmłodszy syn Eugeniusza Romera i Zofii z Dembowskich przyszedł na świat w Cytowianach w 1921 roku. Związany z podziemnym ruchem oporu, pracował w komórce wywiadu. W latach 1946 – 48 przebywał w Londynie, gdzie pracował jako sekretarz osobisty Józefa Retingera. W 1948 roku wyemigrował do USA, gdzie po obronie tytułu magistra w Ann Arbor pracował przez blisko 14 lat u boku Tadeusza Sendzimira, wielkiego wynalazcy i konstruktora. Przez dłuższy czas pracował w Japonii i Francji. W roku 1968 wrócił na uniwersytet i zdał wszystkie egzaminy na doktorat na Wydziale Stosunków Międzynarodowych i Ekonomii. Został przedstawicielem koncernu Textron i przeniósł się do Belgii. Negocjował wielkie kontrakty w Portugalii, Niemczech, na Węgrzech i w Polsce. Od wielu lat mieszkał w Brukseli.

Opublikował wiele artykułów w paryskiej 'Kulturze’ i w 'Zeszytach Historycznych’ na temat stosunków polsko – litewskich. Był również współautorem pracy o stosunkach polsko – japońskich i ostatnim z Romerów, który biegle włada językiem litewskim. Przyczynił się do zakupienia kolekcji tabakier (którą pozyskano dzięki wspólnej dotacji Ciechanowieckiego, Mikulskich, Walli). Bibliotece ofiarował liczne książki oraz dokumenty rodzinne.

Muzeum w Rapperswilu było mu bliskie z wielu powodów – z racji założyciela Muzeum, Władysława hr. Platera wywodzącego się, podobnie jak Romerowie, z niemieckiej szlachty osiadłej na ziemiach litewskich I Rzeczpospolitej, z przyjaźni do Juliana Godlewskiego, powojennego mecenasa Muzeum, z potrzeby utrwalenia historii rodu żyjącego przez wieki na pograniczu dwóch kultur: polskiej i litewskiej, a po 1945 roku wyzbytego z majątku i zmuszonego do emigracji.

Kierowały nim też potrzeba i obowiązek pielęgnowania tradycji zamożnych rodzin –rola mecenatu kultury rodzimej. Muzeum Polskie cenił jako instytucję dokumentującą współistnienie wielu kultur. To był ważny aspekt w oczach Andrzeja.

Przez wiele lat Andrzej przynajmniej raz w roku przyjeżdżał do Muzeum, zazwyczaj w towarzystwie żony Reni. Był radośnie oczekiwanym przez nas gościem. W ostatnich latach już nie mógł, z racji przypadłości chorobowych, nas odwiedzać. Często dzwonił i interesował się losami Muzeum.

Dnia 8 lipca 2018 roku księga życia Andrzeja Romera się zamknęła – będzie nam Go bardzo brakować, jego rad, pomocy, humoru i afirmacji życia, którą zarażał wątpiących.

Czesław Marek

Czesław Marek – (ur. 16 września 1891 w Przemyślu – zm. 17 lipca 1985 w Zurychu) – polski kompozytor, pianista i pedagog fortepianu. W styczniu 1915 wyjechał do Szwajcarii i zamieszkał w Zurychu, gdzie przyjaźnił się z Busonim. W latach 1916-19 prowadził klasę fortepianu w prywatnym Konserwatorium José Berra w Zurychu. W 1932 przyjął obywatelstwo szwajcarskie. Zmarł w Zurychu, w wieku 94 lat. Po śmierci artysty zainteresowanie jego muzyką wzrosło, a większość dzieł została  wydana na płytach pod koniec lat 90.

Do muzeum przekazał wiele pamiątek po Janie Ignacym Paderewskim.

Kazimierz Bartkowiak

Urodził się w 1904 roku we Lwówku w Wielkopolsce, absolwent Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Przed wojną pracował w Ministerstwie Rolnictwa w Warszawie i z ramienia tego Ministerstwa został delegowany do Stanów Zjednoczonych, gdzie zaskoczył go wybuch wojny. W 1939 roku przybył do szwajcarskiego Fryburga, gdzie w 1946 roku obronił pracę doktorską `Die Poduktions- und Absatzverhältnisse der Kernobst mit specieller Berücksichtigung der Schweiz`. Przez wiele lat był ekspertem z ramienia ONZ do spraw gospodarki rolnej w krajach zacofanych. Mieszkał w Carabietta, w kantonie Tessin. Popierał wszelkie akcje polskie i organizacje, szczególnie bliskie sercu było mu Muzeum Polskie w Rapperswilu, przy którym miał być założony, zgodnie z jego ostatnią wolą fundusz stypendialny jego imienia. Jego wola nie została jednak w pełni spełniona. Zmarł 23 września 1996 roku w Lugano. Do Muzeum przekazana została jedynie skrzynia renesansowa.